جدا از محتوای این کیش جدید و برخوردهای گوناگونی که با آن در جامعه ایران پدید آمد، طبیعی است که برای مسلمانان و به ویژه شیعیانی که با چنین ادّعایی مواجه می‌شدند، پرسش‌هایی پدید می‌آمد. یکی از مهم‌ترین آن پرسش‌ها این است که اگر اسلام دینی حق است، طبق آموزه‌های اسلام، پس از حضرت محمد صلی الله علیه و آله هرگز پیامبری مبعوث نخواهد شد؟

روشن است که باور به خاتمیّت راه را بر پذیرش هرگونه ادّعای نبوت جدید می‌بندد. از این رو بابیان و به ویژه بهائیان، هر یک به نوبه خود کوشیدند تا اصالت این باور اسلامی را مورد تردید قرار دهند و آن را به فهم ناصحیح مسلمانان از دیانت اسلام نسبت دهند. لذا از بدو پیداییِ این دو آئین نوپدید تاکنون، گفتگوهای زیادی در این موضوع بین آنها و مسلمانان صورت گرفته است.

کتاب «فرجام فرخنده» نمونه‌ای از این گفتمان در این مورد است که به بررسی اصالت خاتمیت در بین باورهای اسلامی می‌پردازد. اگر چه در نگاهِ نخست، بحثِ غالب در این کتاب، درونْ‌دینی به نظر می‌رسد، اما با این مقدّمه روشن است که اثبات اصالت باور به خاتمیّت کارکردی برونْ‌دینی نیز دارد.

بنابراین هر چند مخاطبان این کتاب در وهله نخست مسلمانانی‌ هستند که با مطالعه آن، ریشه‌های باور به خاتمیّت را در دین خود مشاهده می‌کنند، اما مطالعه آن برای سایر پژوهشگران بهائی و غیربهائی‌ نیز می‌تواند مفید باشد؛ چرا که ملاحظه محتوای این کتاب می‌تواند در‌آمدی باشد به سنجشِ راستیِ ادّعای رهبران بابیت و بهائیت.

این کتاب از چهار محور اصلی به آموزه خاتمیت می‌پردازد:

1-    خاتمیّت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، به این معنا که پس از ایشان هیچ پیامبری مبعوث نخواهد شد.

2-    خاتمیّت قرآن، به این معنا که پس از آن وحی قطع شده و هیچ کتابی از آسمان نازل نخواهد شد.

3-    خاتمیّت اسلام، به این معنا که پس از آن هیچ دین جدیدی برای بشر تشریع نخواهد شد.

4-    تبیین خاتمیّت در پرتو بحث هدایت الاهی.

هر کدام از این چهار محور اصلی -که در چهار فصل پیاپی قرار دارد- مستقل امّا مکمّل یکدیگرند و از هفت منظر مورد بررسی قرار گرفته‌اند:

1- از منظر قرآن.

2- از منظر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله.

3- از منظر امیرمؤمنان علیه السلام.

4- از منظر امامان علیهم السلام.

5- از منظر دانشمندان شیعه.

6- از منظر دانشمندان سنی.

7- از منظر منکران.

تذکّرِ این نکته ضروری است که منبع اصلی اثبات اصالت خاتمیّت منطقاً همان چهار بخش نخست از این هفت بخش، یعنی قرآن و فرموده‌های پیامبر و اهل بیت او علیهم السلام است، چرا که پرسش اصلی در این پژوهش آن است که آیا باور به خاتمیّت جزء آموزه‌های اسلام است یا نه؟ و بدیهی است که پاسخ به این پرسش تنها در پرتو مراجعه به متون دست اوّل اسلامی (قرآن و سنّت) ممکن است.

لذا اضافه کردن سه بخش دیگر با اهداف دیگری صورت گرفته است: بخش‌های پنجم و ششم از باب نمایاندن فراگیری و گستردگی این باور به رشته تحریر درآمده و بخش هفتم که عباراتی از پیشوایان بهائیت را نقل می‌کند، از باب «استناد به منبع مورد قبولِ طرف بحث» و تنها به منظور اتمام حجت بر مخاطبان بهائی نگاشته شده است و در اثبات اصالت خاتمیّت نیازی به آن نیست.