در این مجموعه داستانی درباره موضوعات زیر می خوانیم:

1. مظلومیت امام علی علیه السلام: او که از ابتدای نوجوانی در مکتب آخرین پیامبر خدا رشد یافته و همواره اولین کسی بود که رسول خاتم به مردم توصیه می کرد، هنگام شهادت آنچنان مظلوم بود که شامی ها پرسیدند: "مگر علی نماز هم می خواند؟" گواه مظلومیتش، آهنگ محزون کلامش در نهج البلاغه است که فرمود: "صبر کردم در حالیکه خار در چشم و استخوان در گلو داشتم."

2. ازدواج بهترین های عالم: بزرگان عرب در هر فرصتی واسطه هایی را برای خواستگاری از تنها فرزند رسول خدا فرستادند. پیامبر همه را رد کرد و فرمود: "کار ازدواج دخترم به عهده ی من نیست، انتخاب به عهده ی او و به اذن خداست." تا اینکه خبر در مدینه پیچید که علی بن ابیطالب به خواستگاری دختر رسول خدا رفته است!

اگر علی نبود، کسی جز پیامبر مقام فاطمه را درک نمی کرد و اگر فاطمه نبود، کسی جز پیامبر مقام علی را درک نمی کرد.

3. پیمان برادری مسلمانان: با نازل شدن آیه "مومنان برادر یکدیگر هستند"، پیامبر بین مسلمانان پیمان برادری بست: هر مومنی برادری از اهل ایمان دارد، در حالی که از یکدیگر ارث نمی برند. به این ترتیب هر کس با هم شأن خود پیمان برادری استوار ساخت: سلمان با ابوذر، طلحه با زبیر، عمر با ابوبکر و البته علی بن ابیطالب با رسول خدا!

4. دلاوری های علی بن ابیطالب در جنگهای مسلمانان و کفار

5. خدا و رسولش علی را انتخاب می کنند: آیات ابتدایی سوره توبه نازل شد. ابوبکر مامور ابلاغ آیات به مشرکین شد. ابوبکر خیلی از مدینه دور نشده بود که جبرئیل بازگشت و گفت: "آیات را جز تو و یا کسی از خاندان تو حق ندارد ابلاغ کند." علی بن ابیطالب برای ابلاغ آیات فرستاده شد.

6. مباهله: مباهله سنتی بود که پیروان ادیان آسمانی به خوبی با آن آشنایی داشتند. دو گروه مخاصم مقابل هم می ایستادند، آنگاه دست به دعا بلند می کردند که: "پروردگارا خصم ما ادعای دروغ دارد، اینک عذاب آسمانی خود را بر سر آنها فرو فرست!"  به این ترتیب هر گروهی که دروغگو بود دچار عقوبت آسمانی می شد.

دو تن از بزرگان نصاری با زنان و پسرانشان برای مباهله با پیامبر اسلام که علی و فاطمه و حسنین علیهم السلام را همراه برده بود، حاضر شدند. همین که رسول خدا دست به آسمان بلند کردند، راهبان دریافتند که به مباهله خواندن این خاندان اشتباه بوده است و در حقانیت آنها شکی نیست.

7. غدیر

گاه کنار بساط خرمافروشی می نشست و عابران کوفه را شگفت زده می کرد و گاه بر مظلومیت یتیمی می گریست که زنان شوی از دست داده را مبهوت می ساخت.

خروشان بود، به هنگام طوفان، هیچ صیادی جرات نزدیک شدن به او را نداشت. ذوالفقار در دستانش پیام آور پایان ستم و ندای تکبیرش روح بخش ساکنان عرش بود.

ابر بود، ابری بهاری. می بارید و با هر بارش قلب های مرده را طراوت و زندگی می بخشید.

پدر بود اما مادری می کرد؛ مادری مهربان. یتیمان کوفه سرپرستی جز او نشناختند، اگرچه نعره های پهلوانان عرب در دلش هراسی نینداخت؛ اما ناله های مادری به دور مانده از کودکش؛ پیکرش را به لرزه واداشت و درماندگی مسکینی قرارش را ربود.

همان غذایی را خورد که فقرا می خوردند، در خانه ای زندگی کرد که مستمندان به آن راه داشتند و بر سر سفره ای نشست که جایی برای شکم سیران تملق گو نداشت.

دشمنان از بزرگ منشی، سخاوت، مروت، جوانمردی، عدالت و علم او در شگفت شدند؛ دوستان از زهد و پارسایی و عبادت او در عجب ماندند.

دوستانش با سستی و رخوت او را آزردند و دشمنانش از هیچ ستمی در حقش کوتاهی نکردند.

تربیت شده ی دامان رسول خدا بود، کودکی را در آغوش او سپری کرد و نوجوانی را در زیر سایه اش. از آن زمان که قوتی در بازو یافت خود را سپر بلای پیامبر کرد و گفت: "من بنده ای از بندگان محمدم. صلی الله علیه و آله"

و پیامبر فرمود: "یا علی گوشت تو از گوشت من و خون تو از خون من است."

آن قدر مظلوم بود که هنگام شهادتش در محراب شامی ها پرسیدند: "مگر علی نماز هم می خواند؟"

روزی به کسی ستم کردند. در بازار راه افتاد و فریاد زد:

"ای مردم به فریاد من برسید من مظلوم هستم."

حضرتش او را صدا زد و گفت: "بیا، بیا با هم فریاد کنیم که من نیز پیوسته مظلوم بودم."

آوازه ی فضائلش دنیاگیر شد و زمین و زمان ثناخوان او شدند. ذکر و یاد فضائل او سرود لب همگان گردید و اعتقاد به ولایتش نشانه ی بزرگ ایمان خاصان شد.