این کتاب از سه گفتار تشکیل شده است:

گفتار اول: زشتی گناه

در این بخش از جنبه های مختلف به گناه و اثرات آن در زندگی پرداخته شده است و اینکه بالاترین مشکلی که ما را از توبه دور می کند، فراموشی گناه است. از این رو نویسنده چنین می گوید:

"در این شب ها بزرگترین مصیبتی که باید فکری به حالش کرد، مصیبت و غم غیبت است که هر دردی برگرفته از این مصیبت است، باید از گناهی به پیشگاه خداوند عذر برد که سبب بوجود آمدن مصیبت غیبت شده است، در این شب ها از گناهی توبه کرد که سبب آن شده تا دعای بر فرج امام زمان علیه السلام برآورده نشود."

گفتار دوم: بهار استغفار

در این بخش از شب های قدر بعنوان بهار استغفار و توبه یاد شده است، شب اندیشیدن در سابقه خود، شب هایی که باید اندیشید گناه با انسان چه می کند؟ تا بتوان برای درمان درد گناه و بلاهایش چاره ای اندیشید؛ چاره ای جز توبه و بازگشتن به درگاه پروردگار نیست.

نویسنده در این بخش براساس روایات هشدار می دهد که گروهی حتی شب قدر هم بخشوده نمی شوند:

• دسته اول: عاق والدین.

 در روایات می خوانیم، آن پدری که از پدر نسبی برای ما بیش تر است، آن پدری که مهربان تر از هر پدری به فرزندش است وجود مقدس مولایمان امام عصر است.

"آیا ما عاق امام زمان نیستیم؟هر کس با خود بیاندیشد! آیا کاری نکرده که این پدر مهربان را آزرده باشد. عقوق به معنای ایذاء و اذیت و آزار کردن است. نکند به خاطر آزردن امام زمان عاق پدر مهربانی چون ایشان شده، امشب آمرزیده نشویم؟ "

• دسته دوم: آنکه شراب می خورد.

• دسته سوم: کسی که قطع رحم نماید، صله رحم فقط دید و بازدید نیست، فقط به منزل یکدیگر رفتن نیست، دستگیری مادی و معنوی هر دو باید رعایت گردد.

آنچه از صریح روایات برداشت می شود، این است که از مصادیق صله رحم و بالاترین آن، انجام وظایفی است که در قبال اهل بیت علیهم السلام و امام زمان علیه السلام داریم.

• دسته چهارم: آنانی که از دیگری کینه به دل دارند.

گناه نابخشودنی دیگر، حق الناس است، حق الناس از دیگر گناهانی است که اگر به آن بی توجهی شود، هیچ معلوم نیست خداوند آن را ببخشاید.

در ادامه نویسنده با تکیه بر آیات و روایات راه بهتر و سریعتری برای قبولی توبه و استغفار معرفی می نماید:

"شفیع بردن آنانی به درگاه خداوند که شفاعت شان بی جواب نمی ماند. در این شب عظیم می توان صاحب و قطب عالم وجود را شفیع خود قرار داد و از او خواست برایمان طلب عفو نماید."

گفتار سوم: شب بیست و سوم، شب قدر

آنگونه که از آیات و روایات فهمیده می شود، شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان، همان شب قدری است که از هزار ماه برتر است، شبی که بیشترین مناسبت را با امام زمان دارد و بنا به صریح روایات ملائکه در این شب به دور حجت خدا طواف می کنند. در این گفتار به فضایل و و اعمال این شب پرداخته شده است. و در پایان چنین می خوانیم:

"آیا سزاست که در این شب ها به فکر خود باشیم و دست به دعا برداریم و حاجتمان را از درگاه خدا بخواهیم و دردمندترین دردمند عالم وجود را به فراموشی سپاریم؟!

بهترین کار؛ اگر این شب ها خود را فراموش کرده، تنها برای امام زمان دعا نماییم، نه تنها ضرر نکرده ایم، بلکه بزرگترین سود را در عمر خود برده ایم. می توانیم در انتها رو به ایشان کرده، خواسته دل خود را بیان کنیم: مانیز حاجتی داریم که برآوردن آن به دست شماست. پس آنچه به صلاح دنیا و آخرت مان است برای مان مهیا سازید. "

«پدر جان! من که جز این منزل، جا و مکانی ندارم! اگر از این در روم به کدامین منزل پا نهم؟»

آن هنگام که با ترس و اضطراب به در خانه می رسد، ناگاه می بیند در نیمه باز است! پدر، پشت در ایستاده! گویا پدر منتظر فرزند است! تا او را می بیند، به گرمی به آغوشش می کشد:

«فرزندم! چه خوب شد آمدی! پیش تر منتظرت بودم!»

این است مهربانی و بزرگواری یک پدر! امام زمان علیه السلام برای ما پدراند و ما همه فرزندان اوییم!

با هر خطا و اشتباه، با کوله باری از گناه، رویی سیاه و حالی تباه، هر قدر هم که بد کرده باشیم، ما فرزندانیم و او پدر! و این پدر است که با همه اقتدار و بزرگی اش، مهربانانه در مقابل فرزند می ایستد و  منتظر لب گشادن او می شود تا بی هیچ عذر  وبهانه ای به آغوشش کشد و با گذشت پدرانه اش سرش را بالا گیرد و خم به ابرو نیارد! ...