از صفحه حیرانی و دلتنگی خود در هر عصر جمعه آغاز می کند، ... می یابد دلیل دلتنگی را ...، به فراموشی می سپارد مرهم دوری را و ساز لاف عشق را کوک می نماید...، بیراهه را ره بسوی او شمردن و دوای درد را گم کردن همانا...، باز حیرانی و حیرانی، دلتنگی و دلتنگی ...، تلنگری با دستگیری او می آید: ما فراموشش کرده ایم و او ما را از یاد نبرده است...

می یابد که تنها پناه هر کودکی پدر اوست و مهربانترین پدر اوست...، اکسیر محبت از اوست...، پس می آیم که آشتی کنم...، و می گویم: پدر مهربانم! ای عزیز جانم! دوستت دارم، بیش تر از هر کس!.

نویسنده در نهایت پس از بیان قصه فراگیر حیرانی و فراموشی می گوید و می خواهد از خواننده که: «من به تو گفتم، تو هم به دیگران بگو!».

... اما این اواخر که دلیل غربت و دلتنگی ام را یافتم؛ ناگهان، غروب هم تنهایی اش را از یاد برد! ...

گویا این روزها، غروب هم درد غربت را به فراموشی سپرده و همه و همه، دست به دست داده اند تا معنای غریب "غربت" را از خاطره ها بزدایند...!

می دانی؟!! گاه آنقدر در جستجوی پاسخ هایی هستم که از خاطره هایم به کلی غافل می شوم؛ که اگر اندکی در آن می اندیشیدم، پیش تر ها پاسخم را یافته بودم!