حدیث دیدار وی با امام عصر علیه‌السلام و واقعه‌ای که پس از آن برای او روی می‌دهد، از جمله احادیثی است که مقامش را نزد ائمه معصومین علیهم‌السلام آشکار می‌سازد.

معرفی این عالِم اهل بیت و راوی صدیق احادیث معصومین علیهم‌السلام، اهمیت این گونه علمای ربانی را  که همچون بنیانی مرصوص در برابر هجوم شیاطین جن و انس به مرزهای ولایت علوی، صف کشیده‌اند به خوانندگان گوشزد می‌کند.

در عین حال با خواندن این کتاب با خاندان اشعری که بذر تشیع را در شهر قم کاشتند آشنایی پیدا کرده و همچنین اطلاعاتی اگر چه مختصر ولی بسیار مفید از اوضاع زمانه احمد بن اسحاق و ارتباط شیعیان با ائمه علیهم‌السلام در این برهه حساس از تاریخ شیعه به دست می‌آوریم.

از نکات مثبت کتابِ پس از دیدار، ذکر احادیث متعدد معصومین در زمینه های مرتبط با موضوعات کتاب است، خصوصاً آن دسته از احادیث آل محمد علیهم‌السلام که در ارتباط با حضرت ولی‌عصر علیه‌السلام بوده و آگاهی از آن‌ها در زمان غیبت از اهمِّ امور شیعیان می‌باشد.   

بزرگمردی که صادقانه و بی‌ریا، مسافت‌های زیادی را طی کرده و خطرات بسیاری را به جان خریده تا دیداری از امام خود تازه کند و حدیثی را از محضر مبارکش فرا گیرد، و سپس با امکانات بسیار اندک روزگاران گذشته، آن را برای ما به یادگار بگذارد.

این در حالی است که آشنایی با معارف ائمه معصومین علیهم‌السلام و مانوس شدن با آن بزرگواران و رسیدن به آرامش درونی با یادشان، جز به همین نوشته‌ها، به چیز دیگری وابسته نیست. چه، اگر حقیقت به جز این بود، هیچ گاه امام صادق علیه‌السلام به مفضّل بن عمر نمی‌فرمود:

"اُكْتُبْ وَ بُثَّ عِلْمَكَ فِي إِخْوَانِكَ فَإِنْ مِتَّ فَأَوْرِثْ كُتُبَكَ فَإِنَّهُ يَأْتِي زَمَانُ هَرْجٍ ما يَأْنِسُونَ إِلاَّ بِكُتُبِهِمْ"

"بنویس و حاصل علمت را در میان برادرانت پراکنده ساز و آن‌ها را برای فرزندانت به ارث باقی بگذار، زیرا زمانی سخت فرا خواهد رسید که اهل آن زمان، به جز با کتاب‌هایشان با چیز دیگری مانوس نخواهند شد".

و پیامبر صلّی الله علیه و آله و سلّم از اهل آن زمان، نزد علی علیه‌السلام این گونه یاد می‌فرماید:

"یَا عَلِیّ،ُ اَعْجَبُ النَّاسِ اِیمَاناً وَ اَعْظَمُهُمْ یَقیناً قَوْمٌ یَکُونُونَ فِی آخِرِ الزَّمَانِ، لَمْ یَلْحَقُوا النَّبِیّ، وَ حُجِبَ عَنْهُمُ الْحُجَّةُ فَآمَنُوا بِسَوَادٍ عَلَی بَیَاضٍ"

"ای علی! قومی در آخرالزمان هستند که ایمانی عجیب و یقینی شگفت دارند، زیرا پیامبرشان را ندیده‌اند و حجّتِ زمان نیز از آنان در غیبت است. آن‌ها فقط به سیاهیِ نقش بسته بر سپیدی، ایمان می‌آورند".

آری! زمانِ غیبت است و تنهایی و غربت، و گردشِ این خطّ سیاه بر کاغذ سپید ... 

(صفحات 19 و 20)